Η πεταλούδα μονάρχης ξεκινά τη ζωή της ως ένα αυγό από το ενήλικο θηλυκό επάνω σε ένα φύλλο του κοινού φυτού milkweed, επιστημονική ονομασία Asclepias syriaca (Ασκληπιάδα κορνούτειος). Έχει περίπου το μέγεθος του κεφαλιού μιας καρφίτσας. Όταν το αυγό εκκολάπτεται από 3 έως 12 ημέρες αργότερα, το μικρό κίτρινο-, λευκό και μαύρο ριγέ σκουλήκι-όπως η προνύμφη ή κάμπια, έχει οκτώ ζεύγη κοντόχοντρα πόδια για να σέρνεται, και το στόμα της έχει με τέτοιο τρόπο σχεδιαστεί ώστε να μασάει τα φύλλα μανιωδώς. Αλλά μόνο τα φύλλα του milkweed, επιστημονική ονομασία Asclepias syriaca (Ασκληπιάδα κορνούτειος)· σε κανένα άλλο φυτό δεν το κάνει. Τώρα το milkweed επιστημονική ονομασία Asclepias syriaca (Ασκληπιάδα κορνούτειος) έχει ένα λευκό, κολλώδες υγρό, το οποίο είναι εξαιρετικά τοξικό για άλλα ζώα, αλλά δεν επηρεάζει με κανέναν τρόπο την κάμπια, εκτός από το να κάνει το σώμα της, με τη σειρά του, ιδιαίτερα τοξικό για τα αρπακτικά ζώα όπως τα πουλιά που θα ήθελαν να φάνε την κάμπια για πρωινό. Και τα πουλιά, τα οποία δεν είναι ανεγκέφαλα, γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να την πλησιάσουν αλλά να την αφήσουν μόνη της.
Καθώς η κάμπια συνεχίζει να τρώει και να τρώει, μεγαλώνει γρήγορα. Σύντομα γίνεται πολύ μεγάλη για το δέρμα της, με αποτέλεσμα οι διασπάσεις του δέρματος της κάμπιας να χρειάζονται ένα νέο και μεγαλύτερο δέρμα με κατάλληλο χώρο για να αναπτυχθεί. Για περίπου δύο εβδομάδες αυτό είναι που συνεχώς κάνει η κάμπια: τρώει φύλλα, μεγαλώνει, ρίχνει το δέρμα της, τρώει περισσότερα φύλλα, μεγαλώνει περισσότερο, ρίχνει το δέρμα της. Αυτό θα γίνει πέντε φορές.
Τελικά όταν σταματήσει να τρώει, βρίσκει ένα προστατευμένο σημείο, κρέμεται ανάποδα, περιστρέφεται γύρω από ένα μετάξι, και ρίχνει το δέρμα της για μια ακόμη φορά. Αλλά αυτή τη φορά ό,τι προκύπτει από το παλαιό δέρμα δεν είναι μια μεγαλύτερη κάμπια, αλλά ένα συμπαγές σώμα χωρίς πόδια, χωρίς μάτια και χωρίς ορατά μέρη του σώματος, που ονομάζεται νύμφη, εγκιβωτισμένες σε μια χρυσαλλίδα. Δεν είναι πολύχρωμη, όπως η κάμπια, αλλά είναι φωτεινή πράσινη με χρυσοκίτρινες κηλίδες.
Καμία περαιτέρω κίνηση δεν παρατηρείται, αλλά στο εσωτερικό υπάρχει πολύ κίνηση. Η καρδιά χτυπάει ακόμα, το υπόλοιπο όμως των εσωτερικών οργάνων μοιάζουν με πράσινο ζελέ, καθώς το ίδιο το σύνολο της μάζας την αναδιαμορφώνει σε ένα εντελώς διαφορετικό πλάσμα. Το πράσινο χρώμα σκουραίνει, γίνεται καφέ. Για έναν ανενημέρωτο παρατηρητή μπορεί το σώμα της να φαίνεται νεκρό. Αλλά σταδιακά το χρώμα της τροποποιείται καθώς η χρυσαλλίδα αποκτά το χαρακτηριστικό πορτοκαλί-μαύρο χρώμα των φτερών της μέχρι τη στιγμή που μπορεί να δει κανείς, τα χρώματα της ενήλικης πεταλούδας.
Τέλος, μετά από περίπου δύο εβδομάδες, η χρυσαλλίδα ανοίγει, και μια ενήλικη πεταλούδα αναδύεται. Έχει έξι μακριά πόδια, ένα στόμα που είναι σαν προβοσκίδα, έναν μακρύ κουλουριασμένο σωλήνα που χρησιμοποιείται για να ρουφά από τα λουλούδια το νέκταρ, και δύο ζεύγη συρρικνωμένων φτερών που γρήγορα αυξάνονται καθώς το υγρό μέσα από το σώμα αντλείται στις φλέβες της. Καθώς διαστέλλεται, η πεταλούδα σιγά-σιγά αποκτά εμπρός και πίσω μύες πτήσης μέχρι να είναι στεγνοί, έτσι ώστε τα πλήρως εκτεταμένα φτερά της να είναι σκληρά, έτοιμα για πτήση.
Σύντομα η πεταλούδα φτερουγίζει μακριά στον ουρανό, και μπορεί να βρεθεί στα λουλούδι; στον κήπο κάποιου, ρουφώντας το νέκταρ με την προβοσκίδα της, ή να αρχίσει να ψάχνει για έναν σύντροφο ώστε να επαναληφθεί το σύνολο του κύκλου της ζωής της ξανά.
