In augustus van 1993 had ik het opwindende voorrecht om de geoloog Dr. Steven Austin en anderen van het "Institute for Creation Research" op een klimtocht in de krater van Mount St. Helens te vergezellen om de lavaheuvel te bekijken. Het was één van die ervaringen die elk vermoeiend moment waard was! De heuvel(Figuur 1) bevindt zich als een kleine berg (ongeveer 3/4 mijl lang en 1000 voet hoog) direct boven de vulkaanopening, die zich aan het zuideinde bevindt van de reuzegrote, hoefijzervormige krater, opgeblazen uit de berg tijdens de uitbarsting van 18 mei 1980. De heuvel bestaat uit een vulkanische gesteente, genaamd daciet en vanuit het midden van de krater ziet deze eruit als een gigantische, stomende grafheuvel van donker en blokkerig puin.

De huidige lavaheuvel bij Mount St. Helens is eigenlijk de derde heuvel die zich heeft gevormd sinds de uitbarsting van 1980. De eerste twee zijn door navolgende uitbarstingen weggeblazen. De huidige heuvel begon zich te vormen na de laatste heftige uitbarsting op 17 oktober 1980. Gedurende 17 zogenaamde heuvel-opbouwende uitbarstingen, vanaf 18 oktober 1980 tot 26 oktober 1986, stroomde er een dikke pasta-achtige lava uit de vulkaanopening, zoals tandpasta uit een tube. Daciet lava is te dik om erg ver te stromen, en daarom hoopte het zich op rondom de opening terwijl het een berg-achtige heuvel vormde, die nu als een stop over de vulkaanmond zit.

Waarom geeft de lavaheuvel een kans om de betrouwbaarheid van radioactief datering te testen? Om twee redenen. Ten eerste kunnen radioactive datering methoden alleen gebruikt worden op vulkanisch (igneous) gesteente, zoals daciet. (Sedimentaire gesteente dat fossielen bevat kan niet direkt radioactief gedateerd worden.) Ten tweede weet men de datum wanneer het daciet gevormd was. (Dit is één van de zeldzame gevallen waarop we op de vraag "Was U daar?" kunnen antwoorden: "Ja, we waren er!".) Het wordt algemeen verondersteld dat de radioactieve klok op nul wordt gezet en begint te tikken wanneer vulkanisch gesteente zich vanuit een gesmolten staat solidifeert.

Het principe van radioactieve datering is vrij simpel. De methode die men gebruikte bij Mount St. Helens heet kalium-argon datering. Het is gebaseerd op het feit dat kalium-40 (een isotoop of "variant" van het element kalium) spontaan "vervalt" in argon-40 (een isotoop van het element argon). Dit proces verloopt heel langzaam met een bekende snelheid, een halfwaardetijd voor kalium-40 van 1,3 miljard jaar. Met andere woorden: Na 1,3 miljard jaar zou er van 1,0 gram kalium-40 slechts 0,5 gram over zijn. In theorie zou men, onder bepaalde veronderstellingen, de hoeveelheid van kalium-40 en argon-40 in een vulkanisch gesteente kunnen meten en uitrekenen hoe oud het gesteente is. Wanneer men dit doet, komt men meestal tot een zeer hoge ouderdom, vaak miljoenen jaren.

In juni 1992, nam Dr. Austin een 6,8 kg-wegend (15 lb.) daciet blok mee van grote hoogte op de lavaheuvel. Een gedeelte van dit monster werd fijngemalen, gezeefd en verwerkt tot zowel de volle steenpoeder als vier geconcentreerde mineralen. Deze werden voor kalium-argon analyse gebracht naar de Geochron Laboratories in Cambridge, MA, een professioneel en gerenommeerdradioactief datering laboratorium. De enige informatie die aan het laboratorium werd gegeven was dat de monsters uit daciet afkomstig waren en dat "weinig argon" te verwachten viel. Aan het laboratorium werd niet verteld dat het specimen van de lavaheuvel bij Mount St. Helens kwam en dat het slechts 10 jaar oud was. De resultaten van deze analyse, afgebeeld in figuur 2 (onder), werden kortgeleden gepubliceerd.¹
 

Wat kan men uit deze resultaten concluderen? Op de eerste plaats en het meest voornaam is dat men kan concluderen dat deze resultaten fout zijn. Een juist antwoord zou "nul argon" zijn, dat aangeeft dat het monster te jong was om te dateren met deze methode. In plaats daarvan zitten de resultaten tussen de 0,35 en 2,8 miljoen jaar! Waarom is dit het geval?

Het is goed mogelijk dat wanneer de magma vast wordt, de radioactive klok niet op nul wordt gezet. Waarschijnlijk bevat het nieuw gevormde mineraal vanaf het begin wat argon-40, wat het zeer oud doet lijken. Het is ook opmerkelijk dat er weinig overeenkomst is tussen de verschillende monsters die uit één en dezelfde rots waren genomen.

Is dit het enige voorbeeld waarbij radioactieve datering heeft gefaald om de juiste data voor gesteenten van een bekende ouderdom te betalen? Zeker niet! Dalrymple² geeft de volgende kalium-argon ouderdom voor historische lava stromen (Figuur 3):
 

Een ander voorbeeld kan men vinden bij de Grand Canyon in Arizona. In het algemeen worden de onderste lagen van de ravijn (canyon) op ongeveer 1 miljard jaar oud geschat, volgens de evolutionaire chronologie. Één van deze lagen is het "Cardenas Basalt", een vulkanisch gesteente, geschikt voor radioactieve technologie. Toen het "Cardenas Basalt" gedateerd werd met de rubidium-strontium isochron methode, leverde het een "ouderdom" van 1,07 miljard jaar op, hetgeen overeenkomt met de evolutionaire chronologie.³

Echter, er bestaan vulkanen van een recentere oorsprong op de noordelijke rand van de Grand Canyon. Geologen zijn het erover eens dat deze vulkanen slechts duizenden jaren geleden waren uitgebarsten en dat zodoende lava overliep in de al ge-erodeerde Grand Canyon, zodat zelfs de Colorado tijdelijk afgedamd was. Gesteenten van deze lavastromen werden gedateerd met dezelfde rubidium-strontium isochron methode, die was gebruikt om het "Cardenas Basalt" te dateren en het gaf een "ouderdom" van 1,34 miljard jaar.⁴    Dit resultaat geeft aan dat de top van de ravijn eigenlijk ouder is dan de bodem! Zo'n duidelijk onjuiste en belachelijke "ouderdom" toont goed de grote problemen aan, die inherent zijn aan radioactieve datering. (Talrijke andere radioactieve "ouderdommen" werden ook gegeven)

Radioactieve datering wordt algemeen beschouwd als de "gouden standaard" van datering methoden en het "bewijs" van een miljoenen jaren oude geschiedenis van de aarde. Maar wanneer de methode wordt getest op gesteente van een bekende ouderdom, faalt deze vreselijk. (De lavaheuvel bij Mount St. Helens is echt geen miljoen jaar oud! We waren er! We weten het!) Volgens welke verdraaide logica zijn we dan verplicht om de radioactive datering resultaten te accepteren voor gesteente van onbekende ouderdom? Ik zou willen voorstellen dat we daartoe niet verplicht zijn, maar ons liever geroepen voelen om degenen, die het vertrouwen in radioactive datering aanmoedigen, in twijfel te trekken en kritische vragen te stellen.

"Het is duidelijk dat radiometrische technieken niet noodzakelijk de absolute datering methoden zijn zoals men beweert. Ouderdom schattingen van een gegeven geologische laag door verschillende radiometrische methoden zijn vaak erg verschillend (soms met honderden miljoenen jaren). Er is geen absolute betrouwbare lange-termijn radiologische 'klok'."⁶

William D. Stansfield, Ph.D

1 Austin, S.A., 1996. Excess Argon Within Mineral Concentrates from the New Dacite Lava Dome at Mount St. Helens Volcano. CEN Tech.J., 10(3):335-343.
2 Dalrymple, G.B., 1969. 40Ar/36Ar analysis of historic lava flows. Earth and Planetary Science Letters, 6:47-55.
3 Austin, S.A.,(edit),1994. Grand Canyon: Monument to Catastrophe, Institute for Creation Research, Santee, CA, pp 111-131.
4 Austin, Ref. 3
5 Austin, Ref. 3   [not used in on-line version, at this time]
6 Stansfield, W.D., 1977. The Science of Evolution, Macmillan, New York, p 84.
 

Home:  Nederlands

www.creationism.org